Όλα τα «δεν» ενός ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού

Το ερώτημα για το αν υπάρχει κάτι που να συγκινεί περισσότερο από ένα ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού μόνο ρητορικά μπορεί να τεθεί, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους οπαδούς των συγκεκριμένων ομάδων, που αντιμετωπίζουν την κόντρα αυτών των συλλόγων ως τη σύγκρουση δυο κόσμων. Σαν τη μάχη του καλού με το κακό...

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αφήνοντας στην άκρη τις μικρές ηλικίες, σε... κανονικό επίπεδο τρεις φορές έχουν αναμετρηθεί πράσινες και κόκκινες φανέλες φέτος και ήταν όλες στο μπάσκετ. Κι ενώ στους άνδρες ο Παναθηναϊκός με τις διαδοχικές νίκες σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ έδειξε με το «καλημέρα» πως στην... πόλη άλλαξε... σερίφης και πήρε το πάνω χέρι βαθμολογικά και κυρίως ψυχολογικά όπως έδειξαν οι μάλλον σπασμωδικές κινήσεις, δηλώσεις και ενέργειες του μέχρι πρότινος χαμηλών τόνων Σφαιρόπουλου και Αγγελόπουλων, στις γυναίκες οι «ερυθρόλευκοι» μπορούν να κομπάζουν. Πήραν το ροζ φύλλο αγώνα σε ένα ματς που θα μείνει στην ιστορία αφού ήταν το πρώτο σε αυτό το νέο πεδίο κόντρας και αντιπαράθεσης των δύο κόσμων που λέγαμε πιο πάνω.

Ως τεράστιοι για τα ελληνικά δεδομένα οργανισμοί, αναμφισβήτητα έχουν προσφέρει πολλά στον ελληνικό αθλητισμό «πράσινοι» και «κόκκινοι» και πολλές φορές ο ανταγωνισμός τούς έχει βοηθήσει να εξελιχθούν, να γίνουν καλύτεροι και παράλληλα το ίδιο να συμβεί και με τα ίδια τα σπορ στα οποία συγκρούονται.

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η παρουσία και συνύπαρξη τους έχει αποδειχθεί τοξική. Μια απλή ματιά στα κακώς κείμενα για τα οποία η μία «όχθη» κατηγορεί την εμπλοκή της άλλης είναι αρκετή για να στοιχειοθετήσει την άποψη πως, εκτός από τα καλά, οι δυο τους ευθύνονται και για τα περισσότερα άσχημα που συναντά κανείς στους αγωνιστικούς χώρους.

Η ένταση μιας τέτοιας οπαδικής κόντρας μεταφέρθηκε λοιπόν και στο γυναικείο μπάσκετ... Το πρώτο ντέρμπι «αιωνίων» στο χώρο είχε κάποια στοιχεία που σε έναν κανονικό κόσμο ΔΕΝ θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά θα ήταν αφελής κάποιος αν υποστήριζε πως δεν θα περίμενε να τα συναντήσει.

Γι' αρχή, ένα γήπεδο-κλουβί, όπως είναι ο Τάφος του Ινδού γέμισε ασφυκτικά από οπαδούς. Οργανωμένοι, ρομαντικοί, φίλοι ή συγγενείς των αθλητριών. Όλοι στοιβαγμένοι εκεί, σε ένα χώρο εντελώς ακατάλληλο κι αναχρονιστικό, έμοιαζαν δυνητικά θύματα απειλούμενα από οποιοδήποτε καπρίτσιο της μοίρας. Ένας σεισμός, μια φωτιά, μια κάποια ένταση πέρα της συνηθισμένης θα ήταν αρκετή για να αποδείξει πως τέτοιοι αγώνες δεν θα 'πρεπε να φιλοξενούνται εκεί. Ειδικά, η απόπειρα αποχώρησης όλου αυτού του κόσμου από δύο στενές πορτούλες με τουρνικέ, μόνο ανατριχίλα και μνήμες βουτηγμένες στο αίμα μπορεί να φέρει στο νου.

Η κάλυψη του γεγονότος θα μπορούσε να είναι άλλο ένα ανέκδοτο. Όσα χαμόγελα, καλή διάθεση ή κόπο κι αν κατέβαλαν οι άνθρωποι του γραφείου Τύπου του Ερασιτέχνη ήταν αδύνατο να βολέψουν εκείνους που ήθελαν να κάνουν τη δουλειά τους σε ένα πάγκο χωρητικότητας τεσσάρων ατόμων. Όσοι δεν χώρεσαν εκεί, μοιραία βρέθηκαν σχεδόν στον πυρήνα των οπαδών, προσπαθώντας να γράψουν δυο λέξεις -κυριολεκτικά στο γόνατο- ή να μεταδώσουν το παιχνίδι κάνοντας παράλληλα και «σχιζοφρένεια τρα λα λα λα λα». Αν δεν υπήρχε μάλιστα και η πυροσβεστική παρέμβαση των ανθρώπων του Παναθηναϊκού ίσως να είχαμε και χειρότερα όταν υπήρξε η απαίτηση να σβηστεί επί τόπου βίντεο από οπαδό που έκρινε πως ένα ακόμη -ανάμεσα στα χιλιάδες που κυκλοφορούν- κι έδειχνε τις όμορφες εκδηλώσεις στην εξέδρα, αποτελούσε κάποιου είδους παραβίαση προσωπικών δεδομένων.

Πρόκειται για την ίδια μερίδα οπαδών που προσέγγισε το παιχνίδι καθαρά με όρους ποδοσφαιρικού αγώνα, μεταφέροντας αυτούσια μέχρι και τα συνθήματα ενός τέτοιου, ακόμη κι όταν αυτά δεν έβγαζαν το παραμικρό νόημα. Για παράδειγμα, πώς μπορείς να φωνάζεις βρε αδερφέ «πουτ...ας γιοι, Ολυμπιακοί» σε κορίτσια; Και... ανατομικά να το πάρεις, δεν βγαίνει! Προσωπικά, πάνω στην τρέλα μου, πρότεινα το «πουτ...νας κόρες, γεροντοκόρες», το οποίο θεώρησα καλή ιδέα, αλλά δεν εγκρίθηκε...

Αν θέλουμε να είμαστε πολιτικά ορθοί, θα έπρεπε να πούμε πως τέτοιου τύπου συμπεριφορές δεν έχουν θέση πουθενά στον αθλητισμό, αλλά -διάολε- ας παραμείνουμε παραδοσιακοί. Για γυναίκες μιλάμε. Ενδεχομένως καμία από όσες φορούσαν ερυθρόλευκα να μην μπορεί να χαρακτηριστεί «Μητέρα Τερέζα», αλλά δεν είναι δυνατόν να τις αντιμετωπίζεις σαν να έχεις απέναντί σου τον... Καστίγιο. Μεταξύ αυτών μάλιστα και κορίτσια που έχουν τιμήσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού για χρόνια και βρέθηκαν στον Ολυμπιακό δίχως να το καταλάβουν πριν από μερικούς μήνες. Τα (λίγα είναι αλήθεια) μπουκάλια και αντικείμενα που έφυγαν προς το μέρος τους με τη λήξη του αγώνα, ήταν μάλλον το μεγαλύτερο μνημείο αλλοτρίωσης ενός μέχρι χθες πολύ πιο αθώου και αγνού χώρου.

Ενός χώρου που πλέον δεν θα είναι ξανά ποτέ ο ίδιος μετά τη συγχώνευση το περασμένο καλοκαίρι του Ελληνικού με τον Ολυμπιακό κι οδήγησε σε ένα ντέρμπι «αιωνίων» όψιμο και καθυστερημένο σε σχέση με τα υπόλοιπα, αλλά κουβαλά πια όλα τα συμπαρομαρτούντα ενός τέτοιου. Ενός ντέρμπι που κανονικά δεν θα υπήρχε καν και περιμένει το επόμενο λιγότερο ή περισσότερο επεισοδιακό επεισόδιό του...